Ülke, memleket, vatan… Hepsi aynı şeyi farklı açılardan anlatan kelimeler. “Ülke” içlerinde en resmisi, en mesafelisi. Örneğin siyasal harita üzerinden konuşurken, “üleştirme” yani paylaştırma fikrinden gelen bu Moğolca kökenli kelimeyi tercih ederiz.

Uzağında bulunduğumuz ülkemiz bir anda “memleket”e dönüşür. Onu özler, onun hakkında atıp tutar, onu rakı masasında kurtarır, sahipleniriz. Zira Arapça kökenli bir kelime olan “memleket”, “sahip idi” anlamındaki “malaka” fiilinden gelmiş ve “mülk” kavramıyla bağlantılı. Yani mülkümüz bildiğimiz devlet, ülke, alanmış meğer “memleket”.

“Memleket”e duyulan kişisel bağlılık, “vatan” kelimesinde ise toplumsal bir boyut kazanıyor. Bu üçlünün belki de en milli, en birleştirici olanı “vatan”.

O da yine Arapça bir fiilden, “ikamet etti, konakladı” anlamındaki “watana” kelimesinden gelmiş. Yani konaklanan, içerisinde yaşanan yer oluyor “vatan”. Tabii vatanlar genelde bayağı büyük topraklar olduğu için, içlerinde bir sürü insan, hayli geniş topluluklar yaşıyor.

Bu durumda ülkemiz, onun sınırları dahilinde yaşayan, onun topraklarının yerlisi olan her birey için “vatan” oluyor, hepimizin ortak vatanı. Hepimiz aynı vatanın insanları, birbirimizin “vatandaş”ı oluyoruz.

Lafta değil; medeniyetler dolusu tarihiyle, merkezi coğrafyasıyla, muhteşem iklimi ve doğasıyla, kültür zenginlikleriyle gerçekten de çok özel ve güzel bir ülke Türkiye. Vatanımızın kıymetini bilmemiz, onu barışla, kardeşlikle, eğitimle, bilimle, sanatla hak ettiği yerlere getirmemiz dileğiyle… Bu vesileyle bundan tam bir yıl önce, bu vatana hiç yakışmayan olaylarda yitirdiğimiz tüm vatandaşlarımızı acıyla anıyoruz.